Ode aan de Horecaondernemer

Helden van de horeca. Wat een tijd is dit geweest. Zo lang, zo heftig, zo intens. Geen grip, geen duidelijkheid en geen toekomstperspectief.

Je moest wachten, wachten, wachten tot het beter werd. Tot er een opening was, een kans, een mogelijkheid. 

De wereld veranderde langzaam terwijl je toekeek. En zag hoe alles de shit in draaide. En deze keer kon je niet ingrijpen. Je zag dat waar je hard voor had gewerkt, in een lege huls veranderde, waar geen stemmen klonken en geen lach schalde. 

En nu? Nu mocht je weer open. Je terras althans, als je die hebt. En ben je niet alleen afhankelijk van die maatregelen, maar ook van het weer en de wind. Van de regen die met bakken op je tafels plenst en je gasten wegjaagt. 

We bellen met elkaar en dan praten we over de herstart.

Je wilt heel graag blij zijn, en dat ben je ook. Al is het alleen maar omdat het van je verwacht wordt. Die eerste gasten op je terras voelen als vanouds. Onwennig, maar fijn. Doet je denken aan oude tijden, waarin je terras vol zat en de uitdaging vooral lag bij het op peil houden van je personeelsbestand. Je team. En dat is exact wat je angst inboezemt. 

Je vertelt me dat je het lastig vindt. Dat je adem zo lang is, maar nog wellicht niet lang genoeg.

Dat je zo graag blij wil zijn, maar je de knop in je hoofd nog niet goed om krijgt. Dat je moe bent. Dat je het gevoel hebt dat je in de ring hebt gestaan en je jouw doodsstrijd hebt gestreden. En dat je hebt gewonnen, maar tegen welke prijs? 

Je hebt zo lang de grip uit handen moeten geven, dat je even niet meer weet wat je te doen staat.

Je vertelt me dat je het lastig vindt om mensen te werven, vooral het contact met oud-personeelsleden valt je zwaar. Want wat kun je ze bieden? Hoeveel vertrouwen kun je ze geven? Wat kun je toezeggen? Wat als alles weer fout gaat?

En het ontroert me, dat je na een jaar van stress en strijd, je nog steeds vooral denkt aan anderen. Aan die mensen uit je team waarvan je afscheid had genomen en nu weer in beeld komen. En aan je gasten, en of je hun verwachtingen wel kunt vervullen.

En onder dit alles voel ik mijn emoties die ik niet deel, maar ook niet wegdruk. Ik heb diep respect voor je. Ik ben ontzettend blij voor je, maar ik voel je angst en ik begrijp hem. Ik voel je opluchting, en ik begrijp hem. Ik voel je moegestreden overwinning en ik begrijp hem.

En dit kan ik de rest van de week niet meer van me af zetten. 

Het belet me om een artikel te schrijven zoals ik ze altijd schrijf. Om je tips en tricks te geven. Om je praktisch en concreet te geven wat je nodig hebt en informatie te geven waar je verder mee kunt.

Dus deze week geen artikel, maar een ode. Een ode aan de horecaondernemer. Nog eeeeven volhouden. Je bent er bijna. En je kunt het, want je bent een topper. Wat je hebt gedaan is buitengewoon en wat je hebt doorstaan is verschrikkelijk. En dat gaan we achter ons laten. Zodat jij straks weer kunt doen waar je goed in bent. En wij, als gasten, weer kunnen doen wat we fijn vinden. Echt connectie maken en genieten van jouw gastvrijheid.

Take care,

Grz Suus